Nog geen reactie... S.v.p. een minuutje van jouw tijd...

Een lastige situatie, daar zit ik in. Al heel heel heel lang verliefd op het sponstaanste, leefste en sjoenste meadje van Mestreech ! Echter een onmogelijke situatie, gezien onze beide relaties... Nu is het helaas veel te laat... Kon me voor m'n kop slaan; ooit heb ik mijn gevoelens niet durven uiten en nu is 't veel te laat en heb jij ogenschijnlijk een goede relatie...

Valentijnsdag; dat was in mijn ogen de enige mogelijkheid om je te laten weten van mijn jarenlange onmogelijke gevoelens... "...Heb ik daar wel het recht toe ?..." / "...Daar is valentijnsdag toch voor..." / "...Ze zal wel schrikken..."  Dat soort gedachten spookten weken door mijn hoofd. Alle gedachten heb ik getracht te beschrijven, maar helaas heb je deze berichten in de speciaal voor jou geschreven 'Bed of Roses' weblog (nog) niet gelezen. Ik heb zoveel te vertellen. Dat is allemaal te lezen door op onderstaande link te klikken:

http://www.rozenbed.blogspot.com/

Dit heb ik al geprobeerd duidelijk te maken door enkele berichten via Hyves te sturen... Wat ik me nu (enkele dagen na valentijn) dus af vraag; ben je kwaad of ben je bang, wil je gewoon met rust gelaten worden, denk je dat het een grap is, of heb je mijn berichten niet ontvangen of nog niet gelezen ? Maar goed; alles is na te lezen in de 'Bed of Roses' weblog.

Ik wil je ook duidelijk maken dat ik me niet te veel wil opdringen en dat je je al helemaal nergens druk om hoeft te maken, maar DAT wil ik allemaal duidelijk maken in deze 'Bed of Roses' weblog. Wat ik hier nog over wil zeggen: Deze berichten zijn geschreven met respect voor jou en jouw dierbaren ! Dus ik hoop echt dat je ooit de tijd neemt om deze speciaal voor jou geschreven weblog op je gemak te bekijken...

Hopelijk heb je dan wel begrip voor mijn toenadering. Overigens wil ik je ook nu (net als in de in een ouder bericht in deze weblog) laten weten dat ik altijd voor jou zal klaar staan ! Ook al is dat NU niet nodig, als je ooit een luisterend oor nodig hebt... Maar ook dat leg ik allemaal nog uit...

Beste Andrea,

14 februari 2011

Beste Andrea

Het liefste zou ik je ‘lieve Andrea’ noemen, maar dat vind ik ongepast. Ik denk dat je ongetwijfeld overrompeld zult zijn door mijn bericht. Ik heb dan ook al weken getwijfeld of ik dit wel of niet zou doen. Ik zou ook (weer) niks kunnen zeggen of me aanmelden bij jouw Hyves vrienden, maar dat vind ik niet eerlijk…

Daarom heb ik me afgevraagd; 'Als, hoe ga ik Andrea benaderen ?' Het liefst stuurde ik een mooi boeket rozen, maar helaas dat kan niet... Vandaar dat ik alles heb beschreven in deze weblog: “BED OF ROSES”

Bekijk hier ook de videoclips en luister naar de teksten…

In deze weblog heb ik mijn (onmogelijke) gevoelens en motivatie beschreven. Gevoelens waar ik overigens al vele jaren mee rond loop, maar dat kun je lezen in de weblog. Gevoelens die ik helaas ook nooit kenbaar heb kunnen maken.

Hopelijk schrik je er niet van en ben je ook niet boos op me. Ik zou het heel fijn vinden als je de tijd neemt en de berichten in deze weblog wilt lezen, misschien begrijp je dan waarom ik deze impulsieve stap heb genomen.

Valentijn is de enige gelegenheid om te laten weten dat er nog iemand aan jou denkt.

Ik wil vandaag mijn respect uitspreken voor de kanjer die jij bent ! Dit compliment geef ik omdat zo een lieve, sterke prachtvrouw en zorgzame moeder als jij op een dag als vandaag alleen maar complimenten verdient en moet weten dat ze het enorm goed doet ! Ik hoop dat je deze complimenten ook krijgt...

Maar het blijft een onmogelijke situatie.

We hebben beide een goede relatie, dus ik zit in een onmogelijke situatie...Ik zou nl. zo graag willen weten hoe het daadwerkelijk met je gaat en hoe je persoonlijke ontwikkelingen de laatste jaren waren (werk, hobby’s etc.)... Hopelijk komt ooit de dag dat we persoonlijk eens kunnen bijkletsen.

Happy Valentine's Day

Vanaf de eerste dag

Vanaf het moment dat ik je zag

Voelde ik mijn hart sneller slaan

En het bloed naar mijn wangen gaan

Wow, dat is het enige dat ik dacht

Ik zag je mooie ogen en een mond die zo lief lacht

Maar nee, gevoelens waren streng verboden

Beide hebben we een relatie, dus dat is verzoeken die goden

Dus vergeten die leuke en spontane vrouw!

Hoe erg ik dit ook berouw

Vergeten: Wedden dat ik dat kan...Niet dus

Want ik droomde over een kus…

De mooiste droom sinds jaren, ik was zo blij daarmee

Hoewel, een relatie zat er niet in, nee

Relaties zijn in jouw, maar ook in mijn leven

Dus mijn hart mag ik je niet geven

Mijn hoofd is ondanks dit toch bij jou

Wilde zo graag dat ik je liefde hebben zou

Mijn hart is flink in gevaar

Want lieve Andrea, je bent niet beschikbaar

Deel 1 - Valentijn

Het allereerste wat ik schrijf: Alles in deze weblog is geschreven uit RESPECT ! Respect voor al diegenen die hierin worden benoemd, maar zeer zeker met respect aan jouw: Andrea...

Het is zo ver: Vandaag geef ik mijn gevoelens bloot. Hopelijk schrik je er niet van en ben je ook niet boos op me. Ik zou het heel fijn vinden als je de tijd neemt en  de berichten in deze weblog wilt lezen en  deze op je in laat werken.

Neem nu eerst eens diep adem en hopelijk heb je de rust en tijd om mijn relaas aan te horen. Valentijn is de enige gelegenheid om te laten weten dat er nog iemand aan jou denkt. In deze weblog heb ik mijn (zoals blijkt onmogelijke) gevoelens voor jou opgeschreven. Nogmaals: Hopelijk ben je niet boos om deze impulsieve actie van mijn kant en ik hoop dat je dit na het lezen van de weblog zult begrijpen waarom ik heb geschreven.

Ik wil je vandaag nijn respect uitspreken voor de kanjer die jij bent ! Dit compliment geef ik omdat zo een lieve, sterke prachtvrouw en zorgzame moeder als jij alleen maar complimenten verdient en moet weten dat ze het enorm goed doet ! Ik hoop dat je deze ook krijgt...

Maar het blijft een onmogelijke situatie. Beide hebben we een goede relatie en dat moeten we ook zo houden !

Deel 2- Kennisgeving

Omdat ik de afgelopen weken veel zaken eens op een rij heb gezet, realiseer ik me dat jij zult overrompeld worden door deze toenadering. Je bent misschien, hoogstwaarschijnlijk zelfs geschrokken als blijkt dat er een Valentijn, een stille aanbidder is...

Wat ik je daarom in dit bericht duidelijk wil maken is het volgende: Ben niet bang voor taferelen die men wel eens hoort; stalken en dat soort wanhopig gedrag. Omdat ik niet weet hoe jij zult reageren en omdat ik eigenlijk zomaar bij jou een deur in trap, zal ik uiteraard niet blijven mailen. Dit gezien een onmogelijke situatie, zoals ik later zal bespreken in het bericht: "Ongrijpbare Liefde"... Maar aangezien ik niet weet of je boos bent, verbaasd of mijn kennisgeving niet serieus neemt, zal ik niet meer reageren als jij dit op prijs stelt. Maar dan moet ik dit wel weten...

Ik ga in de komende berichten proberen om uit te leggen wat mijn drijfveer is van deze misschien wel TE impulsieve aktie. Na vandaag hoor je vervolgens niks meer van mij. Ik zal jou verder nergens meer mee lastig vallen, zodat onze beide levens welke naar mijn idee momenteel prima verlopen, gewoon zonder veel poeha door blijven gaan... Voor mij blijft dit wel een gemengd gevoel. Je vraagt je misschien wel af waarom ik je niet persoonlijk benader... Op de eerste plaats ligt die drempel voor mij veel te hoog. Dit vanwege de onmogelijke situatie, maar ook dat probeer ik je nog duidelijk te maken in de volgende berichten.

Deel 4 - Onmogelijke liefde

Onmogelijke liefdes kunnen je je hele leven blijven achtervolgen. Ze zijn als een blok aan je been. Ze blijven in je hoofd rondspoken en duiken in je dromen op. Onmogelijke liefdes beperken je in je keuzes (ook al hebben de mensen om je heen daar geen weet van). Het is als leven met een geest aan je zij.

Onbereikbaar ben jij. In dat verre verleden waren wij er niet klaar voor om samen een relatie te beginnen - te jong, te groen - en zijn we met onze levens doorgegaan (beide in een andere relatie).

We hebben momenteel allebei een goede relatie maar op het eerste moment dat ik jou (heel lang geleden) zag, wist ik het: Wij konden wel eens voor elkaar zijn gemaakt. Ik durfde echter nooit iets te vertellen... HAD IK MAAR... Toen heeft het leven onze wegen gescheiden. Wegen die nu echter niet meer naar elkaar toe te buigen zijn.

Ik zei zojuist "HAD IK MAAR" Misschien gaat het hier om een onbeantwoorde liefde. Jij bent de liefde van mijn leven, maar ik niet van het jouwe. Ik heb het nooit durven vragen... Nu is dit veel te laat !

Onmogelijke, onbereikbare liefdes doen pijn. Het is een bitterzoete pijn. Een pijn die me verscheurt maar die ik toch koester. Ik leef zonder jou, maar jij leeft in mij. Bij alles wat ik doe, vraag je me af wat jij ervan zou vinden. Ik bekijk mezelf voortdurend door jouw ogen.

Onmogelijke liefdes wil men eigenlijk niet kwijt. Ik geniet van de weinige herinneringen die ik samen met jou heb. Ik genoot van elk 'gestolen' moment. Zoals een onverwachte ontmoeting, waarin mijn gevoelens onuitgesproken bleven. Ik teerde maanden, jaren, op zo'n moment.

Maar het leven gaat door. En soms moet je onmogelijke liefdes wel van je afschudden. Ze staan je verdere ontwikkeling in de weg. Ze belemmeren in een andere relatie.  Ze geven je leven een wrang smaakje. Onmogelijke liefdes. Ermee leven of ze voorgoed wegstoppen? Wat moet je er toch mee? Ik wist het niet...

Deel 3 - In Dubio

Zoals je in de berichten zult lezen; ik ben momenteel tamelijk uit mijn ritme... Ik denk alleen maar aan jou. Waardoor dit is gekomen lees je uiteraard ook nog. Maar ik moet zeggen dat ik gedurende het schrijven van deze berichten, wel tot rust ben gekomen. Doordat ik mijn gevoelens heb kunnen uiten door deze op te schrijven. Uiteraard is dit tot nu toe slechts eenrichting verkeer, omdat ik de enige ben die mijn eigen berichten nog kan lezen. Openbaar maken is geen probleem gezien de anonimiteit.

Maar dan komt het moment waarop ik een zeer ingrijpende beslissing moet nemen: Me richten tot jou, aan diegene voor wie ik dit alles heb geschreven is echter compleet iets anders. Van de ene kant ga ik je ongevraagd met mijn gevoelens opzadelen. In eerste instantie tamelijk egoistisch... Daarom, zoals ik al eerder aangaf, ik hoop dat je niet boos bent...

Wel of niet doen ? Die vraag stel ik me al weken af, zelfs op het moment van verzenden van de email via Hyves. Ik zat deze week in de pauze tussen alleen mijn vrouwelijke collega's. Zij hadden een gesprek over een soortgelijk onderwerp. Het merendeel gaf aan in ieder geval gevlijd te zijn door een valentijnsverklaring. Ook heb ik me verplaatst in mezelf en afgevraagd wat ik zou vinden van een valentijnsverklaring. Ik zou zeker gevlijd zijn en dit waarderen. Maar ik kan dit helaas niet voor jou invullen en dus hoop ik op een positieve ontvangst van deze informatie.

Ook heb ik me afgevraagd; 'hoe ga ik je benaderen ?' Het liefst stuurde ik een mooi boeket rozen, maar helaas dat kan niet... Zoals de reclame van TV vond ik ook geen optie: Een man komt thuis en zijn vrouw heeft een valentijnskaart ontvangen en denkt dat deze van haar man is. Wel een leuke reclame... Om een kaart op je werkadres te sturen vond ik al helemaal geen strak plan. Daarom heb ik een bericht via Hyves verstuurd, met daarin de link naar deze weblog, in de hoop dat je deze zou lezen.

Dus Andrea, hopelijk neem je de tijd om mijn berichten verder te lezen en begrijp je vervolgens waarom ik deze stap heb genomen en vind je mijn keuze niet egoistisch.

Deel 5 - Jij bent weer gelukkig

Jaren heb ik je vrolijkheid en spontaniteit gemist. Gewoon omdat ik je nooit meer heb gezien. Helaas al vele jaren niet meer ! Verbaasd was ik, toen ik vernam dat je relatie met P. is verbroken en ik vond het jammer dat ik er achteraf niet voor jou was. Ik had je hier in willen, nee ik denk zelfs moeten steunen. Ik neem aan dat je een moeilijke periode hebt doorstaan en zoals ik van een sterke vrouw als jou niet anders verwacht: Je zorgt dat alles weer goed komt voor jouw en je dochter en gelukkig is jullie leven weer op de rails !

Fijn dat jij nu (voor zover ik dit kan zien) weer gelukkig bent en weer kunt lachen. Dat doet mij goed. Het enige wat ik bij jou wil zien: Andrea's vrolijke guitige lach ! Je hebt alles  gelukkig weer op een rijtje; samen met je nieuwe vriend. Jullie verdienen elkaar; hij mag zich rijk prijzen met zo een geweldige vrouw aan zijn zij. Jij verdient een trouwe liefdevolle man die om jou geeft, respect heeft voor een topper als jij en erg belangrijk; er ook voor jouw dochter is !

Deel 6 - My Guardian

Hoe is het nu gekomen dat ik opeens mijn verhaal doe ? Dat wil ik vertellen. In december 2010 heb ik een heftig moment beleefd. Een ongeluk zit in een klein hoekje... Ik zag het aankomen: "...dit gaat fout..." Die twee seconden duurden 40 jaar... Op het moment dat mijn hoofd met een smak op de grond had moeten knallen word ik echter opgevangen. Mijn Guardian heeft zijn werk op dat moment gelukkig goed gedaan. Mijn grote dank aan hem ! Omstanders waren ontzettend geschrokken en dachten na het zien van deze Hollywood scene dat ik er zou zijn geweest. Direct na de val stond ik echter gewoon op en het vreemde was, dat ik nog geen schrammetje had. Tja wel een enorm gezwollen schedel die ik moest laten nakijken in het ziekenhuis...

Het vreemde is; ik heb nergens last van gehad... Fysiek althans. Maar als je een dergelijke ervaring hebt gehad, moet ik zeggen dat dit veel impact heeft. Nogmaals; fysiek heb ik geen last gehad, maar psychisch wordt je wel even geconfronteerd met jezelf.

Die twee seconden duurden wel 40 jaar... Mijn leven flitstte aan me voorbij. Alle momenten met waarde heb ik mogen herbeleven. Mooie momenten, droevige momenten, gewone dingen en de barrieres die je in een leven mag doorstaan. Ik vertelde het al, maar tijdens de laatste flitsen van mijn leven, op dat moment heb ik mijn beschermengel gevoeld !

De eerste dag na het ongeluk, kon ik maar een ding doen: (Met emotie) God danken dat ik er nog ben. Tijdens dit proces, komen ook al die flitsen terug. De droevige momenten die een mensenleven biedt; weggevallen familie, vrienden en onze miskramen, de dood van mijn grootste makkers; mijn honden...

Maar het leven  is niet alleen maar triest, want ook de mooie momenten worden herbeleefd. Wandelen met opa als klein menneke, de eerste vriendinnetjes, de leuke momenten met vrienden op feestjes en concerten... ALLES KOMT VOORBIJ... En nu komt het; in deze flitsen zie ik ook beelden van de onschuldige en korte gesprekken die wij in een ver verleden voerden. Ik zie je vriendelijke guitige lach en je mooie ogen...

Deel 7 - Fighting Demons

Zoals ik heb beschreven beleef ik veel van mijn levenservaringen gedurende de laatste weken opnieuw. Ik moet toegeven dat dit wel heftig, maar zeker MOOI is. Ook al beleef je alle heftige ervaringen, de pijnstukken weer eens opnieuw.

Ik ben altijd al veel bezig geweest met muziek. Onlangs was een documentaire op TV van het album 'Bat out of Hell' van Meat Loaf. Gezien de fase waar ik me in bevind én mijn persoonlijke herinneringen aan dit (naar mijn mening) steengoede album, heb ik deze documentaire met ontroering gekeken en de dag er na meteen op mijn MP3 speler gezet...

'Bat out of Hell' - Paul liet me deze LP (!!) als eerste horen en we vonden het GE-WEL-DIG... We waren absoluut geen lievertjes vroeger. Paultje en ik. Mooie tijd gehad. Erg hard kwam dan ook de mededeling aan toen hij er niet meer was. Vermoord door een agressieve gek om een barkruk nota bene ! Door het luisteren van het nummer 'Heaven Can Wait' realiseer ik me dat ik tijdens het ongeluk echt veel geluk heb gehad... Paultje had dat helaas niet...

Dan de gemengde gevoelens als ik terug kijk naar Chantal die na een gevecht tegen kanker is gestorven op haar 27e en twee maanden later neemt een andere vriend (heet ook Paul) zijn leven ! Destijds was ik er kwaad om, maar gezien de spirituele ervaringen heb ik er nu zeker rust mee. Toch flitsen ook deze momenten voorbij...

Verder denk je ook na over de fouten die je maakt tijdens je leven. Ik was geen lievertje, maar gelukkig ben ik een stuk rustiger dan zo'n 13 jaar geleden. Mij wilde haren zijn er gelukkig van af ! Toch blijf ik spijt houden van sommige fouten die ik heb gemaakt, maar ook daar leer je mee leven door de gedane zaken een plaats te geven.

Wat ik betreur is het feit dat ik gezien de onmogelijke situatie geen persoonlijke toenadering tot jou kan zoeken. Graag zou ik gewoon een leuk gesprek met je voeren, maar zoals ik al aan gaf: We hebben beide een goede relatie, dus ik zit in een onmogelijke situatie...Ik zou nl. zo graag willen weten hou het daadwerkelijk met je gaat en hoe je persoonlijke ontwikkelingen de laatste jaren waren (werk, hobbies etc.)... Hopelijk komt ooit de dag dat ik we persoonlijk eens kunnen bijkletsen.

Deel 8 - Bezinning

Ik weet niet of jij je ook met levensvraagstukken zoals spiritualiteit en dat soort zaken bezig houd. Maar men zegt dat dit jaar; 2011, het jaar van veranderingen en inzichten wordt. Nou dat is bij mij dus al eind 2010 begonnen. Zoals altijd, zonder ik me iedere dag, meestal 's avonds, af in een persoonlijk moment van bezinning... Vanaf half januari heb ik maarliefs drie uitvaarten bezocht en dat zet tot nog eens extra tot denken. In alle drie de gevallen was het absoluut beter voor de persoon in kwestie.

De laatste weken had het dagelijkse moment van bezinning dus aanzienlijk meer diepgang en kon ik inderdaad concluderen; 2011 is inderdaad het jaar van verandering.

Sinds de flashbacks spookt er maar een gedachte door mijn hoofd: Andrea... Zo sterk als de laatste weken heb ik al lang niet meer aan jouw gedacht. Eetlust was een tijdje verdwenen, ik lijk wel een verliefde puber... Ik ben er uiteindelijk zelfs ziek van geworden; de combinatie met de griep en de verdwenen eetlust zorgen dat ik 7 kilo af ben gevallen. Hoef ik wel niet te gaan lijnen ! (ha ha)

Vanaf januari ben ik  dus begonnen mijn gevoelens eens fatsoenlijk op een rijtje zetten. 's Avonds de kachel en een muziekje aan, wijntje en proberen tot rust te komen.  Door de recent opgerakelde herinneringen aan mijn overleden dierbaren, maar ook doordat ik zelf door het oog van de naald ben gekropen, kom ik tot de conclusie: Het leven kan zo voorbij zijn en ik heb nog vanalles te melden aan veel van mijn dierbaren, nu het nog kan.

Zaterdag 22 januari 2011:

Mijn vrouw is met een vriendin een dagje shoppen en ik zit aan de houtkachel... Door de speakers klonk "The Best of Bon Jovi". Op dat moment voel ik een enorme ontlading en heb ik besloten om mijn gevoelens voor Andrea niet WEER jarenlang weg te stoppen. Ik wil duidelijk maken hoe ik me voel. Maar zoals aangegeven; dit is ONMOGELIJKE LIEFDE en mischien (lees: hoogstwaarschijnlijk) alleen van mij in jouw richting... Beide hebben we een goede relatie... Dus als ik dit aan jou bekend maak, kan dit alleen maar met deze eenmalige kennisgeving. Maar dan moet ik ook alles duidelijk maken. En dat kan binnenkort; met Valentijn ga ik na alle jaren aan Andrea bekend maken wat ik voor haar voel. Onmogelijke liefde. En toch blijf ik hopen dat mijn eerste gevoel waar is: Op het moment dat ik jou (heel lang geleden) in die mooie ogen keek, voelde ik een vonk overslaan...

Deel 9 - Your Guardian

I want to be your valentine
I'll be the water when you get thirsty, baby
When you get drunk, I'll be the wine

And I wasn't there when you were happy
I wasn't there when you were down
I didn't mean to miss your birthday, baby
I wish I'd seen you blow those candles out

I'll be there for you
These five words I swear to you
When you breathe I want to be the air for you
I'll be there for you
I'd live and I'd die for you
Steal the sun from the sky for you
Words can't say what a love can do
I'll be there for you


Zoals ik al beschreef ik ben spiritueel bezig en ik geloof heilig in beschermengelen. Iedereen heeft beschermengelen om zich heen.

Ook al blijft de Valentijns opbiechting een eenmalige kennisgeving, dat wil niet zeggen dat jij niet bij mij kunt aankloppen !

Bovenstaande tekst van Bon Jovi heeft mij op de eerste plaats tot denken gezet en de doorslag gegeven om mijn gevoelens te uiten. Op de tweede plaats wil ik deze woorden ook een waarde meegeven: ZODRA JIJ IN DE PUT ZIT, KLOP GEWOON BIJ ME AAN !!!

Ik hoop dat het nooit nodig zal zijn, maar als je het ooit niet meer ziet zitten: "I'll be there for you" Daar waar ik de mogelijkheid heb en jou kan helpen, zal ik dat doen...

Deel 10 - Slotbetoog: Een woord van Dank

Wat ik als laatste kwijt wil;

Mijn verhalen en de bijbehorende dankbetuigingen zijn de laatste weken geschreven en verteld aan alle personen in kwestie... Dierbaren als Paul, Chantal, Paultje kan ik het niet via deze weg vertellen, maar mijn geloof vertelt me dat ze m'n boodschap zeker voelen.

Ook jou, Andrea, wil ik bedanken voor het lezen van mijn berichten en ook al kan dat niet persoonlijk, ik wil het wel hebben gezegd nu het nog kan; Misschien is mijn beschermengel de volgende keer er net even niet en dan heb ik nooit die kans gehad mijn bewondering uit te spreken.

Andrea, bedankt en hopelijk heb je begrip voor mijn berichtgeving aan jouw adres !