Onmogelijke liefdes kunnen je je hele leven blijven achtervolgen. Ze zijn als een blok aan je been. Ze blijven in je hoofd rondspoken en duiken in je dromen op. Onmogelijke liefdes beperken je in je keuzes (ook al hebben de mensen om je heen daar geen weet van). Het is als leven met een geest aan je zij.
Onbereikbaar ben jij. In dat verre verleden waren wij er niet klaar voor om samen een relatie te beginnen - te jong, te groen - en zijn we met onze levens doorgegaan (beide in een andere relatie).
We hebben momenteel allebei een goede relatie maar op het eerste moment dat ik jou (heel lang geleden) zag, wist ik het: Wij konden wel eens voor elkaar zijn gemaakt. Ik durfde echter nooit iets te vertellen... HAD IK MAAR... Toen heeft het leven onze wegen gescheiden. Wegen die nu echter niet meer naar elkaar toe te buigen zijn.
Ik zei zojuist "HAD IK MAAR" Misschien gaat het hier om een onbeantwoorde liefde. Jij bent de liefde van mijn leven, maar ik niet van het jouwe. Ik heb het nooit durven vragen... Nu is dit veel te laat !
Onmogelijke, onbereikbare liefdes doen pijn. Het is een bitterzoete pijn. Een pijn die me verscheurt maar die ik toch koester. Ik leef zonder jou, maar jij leeft in mij. Bij alles wat ik doe, vraag je me af wat jij ervan zou vinden. Ik bekijk mezelf voortdurend door jouw ogen.
Onmogelijke liefdes wil men eigenlijk niet kwijt. Ik geniet van de weinige herinneringen die ik samen met jou heb. Ik genoot van elk 'gestolen' moment. Zoals een onverwachte ontmoeting, waarin mijn gevoelens onuitgesproken bleven. Ik teerde maanden, jaren, op zo'n moment.
Maar het leven gaat door. En soms moet je onmogelijke liefdes wel van je afschudden. Ze staan je verdere ontwikkeling in de weg. Ze belemmeren in een andere relatie. Ze geven je leven een wrang smaakje. Onmogelijke liefdes. Ermee leven of ze voorgoed wegstoppen? Wat moet je er toch mee? Ik wist het niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten